Κατά τη διάρκεια των τελευταίων ημερών η Ελλάδα αλλά και η διεθνής κοινότητα, παρακολουθεί συγκλονισμένη την καταστροφή που συνέβη στην Ανατολική Αττική, μη μπορώντας κανείς να συλλάβει το μέγεθος της τραγωδίας. Η φονική πυρκαγιά στο Μάτι άφησε πίσω της νεκρούς, μεγάλες καταστροφές αλλά και ψυχές τραυματισμένες.
Ο ψυχολόγος-ψυχοθεραπευτής Χαράλαμπος Πετράς και η ψυχολόγος-παιδοψυχολόγος Αλεξάνδρα Καππάτου μιλούν στο Τvxs.gr για το πώς μπορούν να υποστηριχτούν ψυχολογικά οι άνθρωποι που βίωσαν τον όλεθρο της φονικής πυρκαγιάς.
«Ο ψυχολόγος μπορεί να παρέμβει με δύο τρόπους στο άτομο. Ο πρώτος λέγεται παρέμβαση στην κρίση, είναι μια ψυχοκοινωνική παρέμβαση στο εδώ και τώρα δηλαδή την ώρα που συμβαίνει το τραγικό γεγονός, την ώρα που συμβαίνει η κρίση και το πρόβλημα, και ο δεύτερος είναι αυτός που λέμε πιο συχνά ψυχοθεραπεία. Η ψυχοθεραπεία στοχεύει στην επεξεργασία, στον μεταβολισμό των επιπτώσεων που έχει ένα τραυματικό γεγονός στον ανθρώπινο ψυχισμό και γενικότερα τη λειτουργία των ανθρώπων, τη λειτουργικότητά τους» δηλώνει ο ψυχολόγος και ψυχοθεραπευτής Χαράλαμπος Πετράς.
«Αυτή τη στιγμή δεν μπορούμε να μιλήσουμε για μετατραυματικό στρες διότι το μετατραυματικό στρες θα αναπτυχθεί αφού ολοκληρωθεί το γεγονός αυτό που βιώνουνε γιατί τώρα ακόμα είναι ανοικτό» εξηγεί ο κ. Πετράς. «Σε επίπεδο οδηγιών αν μπορούμε να δώσουμε κάποιες στην παρούσα φάση, θα έλεγα ότι δεν χρειάζεται να ρωτάμε τους ανθρώπους συνεχώς πώς νιώθουνε, ούτε να τους ζητάμε να μιλήσουνε γι’ αυτό που βιώσανε. Αυτό δεν είναι σωστό να το κάνουμε εμείς από μόνοι μας αλλά το σωστό τόσο για τους επαγγελματίες όσο και για τους οικείους και τους εθελοντές είναι να είμαστε συναισθηματικά και φυσικά διαθέσιμοι, δηλαδή παρόντες και ψυχή και σώμα ούτως ώστε όταν θέλουν εκείνοι και στο βαθμό που θέλουν εκείνοι να συζητήσουνε γι’ αυτό που βιώσανε, να τους ακούσουμε».
«Καλό θα είναι να αποφύγουμε φράσεις και προτροπές όπως το “ηρέμησε”, “μην κάνεις έτσι”, “όλα θα περάσουν”, “η ζωή συνεχίζεται” κτλ. Καλύτερα να το αποφεύγουμε αυτό διότι πρώτον όσο και ειδικοί να είμαστε όσο και κοντά να είμαστε στους ανθρώπους, δεν ξέρουμε πραγματικά τι βιώνουνε στον ψυχισμό τους, δεν μπορούμε δηλαδή να συνδεθούμε εκατό τις εκατό με αυτό. Μόνο άνθρωποι που έχουν περάσει παρόμοιες δυσκολίες μπορούν να συνδεθούν πιο καλά μαζί τους. Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αντ’ αυτού μία στάση και φράσεις που θα λένε “θα είμαι εδώ για να σε βοηθήσω σε ό,τι χρειαστείς”, “θα είμαι εδώ μέχρι να περάσει όλο αυτό”».
