Gear.Club Unlimited 2 Review

Βρουμ-βρουμ και μπουμ

Επιστροφή στα λημέρια της Nintendo για τη developer εταιρία Eden Games. Ένα χρόνο και κάτι ψιλά από το port του πρώτου τίτλου στο Switch, το sequel Gear.Club Unlimited 2 έρχεται για να γεμίσει λίγο την -απελπιστικά μικρή- Racing κατηγορία της υβριδικής κονσόλας. Με μία ουσιαστική διαφορά όμως σε σχέση με το 2017: τώρα δε μιλάμε για μεταφορά από mobile συσκευές, αλλά για original και αποκλειστική δημιουργία.

Το πρώτο πράγμα που συναντάμε είναι το stor… όχι, όχι. Γράψτε λάθος. Το πρώτο πράγμα που θα παρατηρήσετε είναι οι ανεξήγητα ανεκδιήγητοι χρόνοι φόρτωσης. Σοβαρά, θεωρούμε πως η όλη εμπειρία χαντακώνεται εξαιτίας αυτών. Φανταστείτε να έχετε βρει το momentum σας μετά από έναν αγώνα, να είστε καυτοί και έτοιμοι για τον επόμενο, μόνο και μόνο για να σας “παγώνει” με το loading κάθε φορά το ίδιο το παιχνίδι. Η μετάβαση από interface σε interface καταντάει, όχι απλά βασανιστική, αλλά ακόμα και αποτρεπτική μετά από πολύωρη ενασχόληση.

Τέλος πάντων, το δεύτερο στοιχείο που συναντήσαμε και η μεγάλη διαφοροποίηση από το πρωτότυπο Gear.Club, είναι η ύπαρξη story. Βασικό, κοινότυπο και αδιάφορο, αλλά όπως και να το κάνουμε, δίνει ένα νόημα στο Career. Σε γενικές γραμμές, είστε οδηγός δοκιμών σε ομάδα ράλι. Ξαφνικά και ανεξήγητα ο βασικός οδηγός της δεν εμφανίζεται και, ω τί θαύμα, καλείστε να πάρετε τη θέση του και να αποδείξετε ότι είστε ένα ακατέργαστο διαμάντι. Ιδιοκτήτης της ομάδας είναι ο πατέρας σας, με τον οποίο απ’ ό,τι φαίνεται δεν έχετε και τις καλύτερες σχέσεις. Στόχος σας φυσικά είναι να γίνετε παγκόσμιοι πρωταθλητές (που πολύ αμφιβάλουμε εκτός και αν έχετε ιωβηλαία υπομονή).

Career και single-player είναι έννοιες ταυτόσημες στο Gear.Club Unlimited 2, καθώς δεν υπάρχει ξεχωριστή επιλογή για ελεύθερους αγώνες με κανόνες της αρεσκείας σας. Αντ’ αυτού, στο χάρτη μπορείτε να διαλέγετε είτε τους “επίσημους” αγώνες της προαναφερθείσας ιστορίας, είτε τους διαθέσιμους exhibition, που δεν επηρεάζουν βαθμολογίες και progression, αλλά σας ανταμείβουν με χρήματα. Συνολικά υπάρχουν πάνω από 250 κούρσες των εξής κατηγοριών: το κλασικό ραλάκι, τα time attacks που πρέπει να είστε οι πιο γρήγοροι (και βλέπετε ως ghosts τους άλλους διαγωνιζόμενους για να ξέρετε τη θέση σας) και το last man standing στο οποίο κάθε 20 δευτερόλεπτα ο τελευταίος αποκλείεται. Το εν λόγω mode δε, προσφέρεται για εύκολο και γρήγορο (σχετικά…) χρήμα στους αγώνες επίδειξης, μιας και ακόμα και τελευταίοι να είστε παίρνετε 9.000 credits, τα ίδια λεφτά με το να βγείτε… τέταρτοι. Οπότε καθίστε ακίνητοι για 20 δεύτερα, αποκλειστείτε (διαβάστε την Καλεβάλα όσο περιμένετε) και επαναλάβετε.

Τα χρήματα παίζουν σημαντικό ρόλο, μιας και απαιτείται να ξοδεύετε μπόλικα σε upgrades και αγορές. Και αυτό γιατί κάθε race έχει συγκεκριμένη κατηγορία που πρέπει να ανήκει το αυτοκίνητό σας (όπως και στο πρώτο παιχνίδι Α1, Α2, A3, B1, B2, B3 κ.ο.κ.) ή/και συγκεκριμένο εύρος IP (μονάδα που δείχνει πόσο “δυνατό” αμάξι έχετε). Ξεκινάτε με ένα σεμνό και ταπεινό Mini Cooper Works, που κατατάσσεται στην Α1, το κάνετε τούμπανο στο (upgradable) γκαράζ με καλύτερες μηχανές, λάστιχα, αναρτήσεις κ.τ.λ. και όσο προχωράτε στην ιστορία θα χρειάζεται να αγοράζετε όλο και μεγαλύτερης κατηγορίας οχήματα (όπως Lotus, BMW, Porsche), μέχρι να καταλήξετε να τρέχετε με κάποιο supercar. Ενδεικτικά να αναφέρουμε πως το καλύτερο από τα, πάνω από 50, διαθέσιμα μοντέλα είναι η Bugatti Veyron, με κόστος περίπου 1,5 εκατομμύριο credits…

Το ξέρουμε ότι θα εκπλαγείτε, αλλά ακόμα και η διαδικασία του upgrading είναι χρονοβόρα. Πρέπει να μπείτε στο γκαράζ, να επιλέξετε το αμάξι, να το σύρετε στο κατάλληλο workshop, να διαλέξετε τις βελτιώσεις και πάει λέγοντας. Υπάρχει βέβαια και η δυνατότητα να χρησιμοποιήσουμε τα shoulder buttons για να πάμε από το ένα συνεργείο στο άλλο, αλλά μη φανταστείτε ότι θα δείτε μεγάλη διαφορά… Δε γινόταν να έχουμε απλά μία λίστα αναβαθμίσεων και να επιλέγουμε;

Πάμε τώρα στην ουσία κάθε Racing κυκλοφορίας, τo gameplay της κούρσας. Στον τομέα των features, τα επίπεδα δυσκολίας έχουν καταργηθεί σε σχέση με παλιότερα, αλλά τα presets (amateur, semi-pro, professional) με τις– αναλογικά κλιμακούμενες- βοήθειές τους στο φρενάρισμα, στα σπινιαρίσματα και στην οδήγηση είναι ακόμα παρόντα. Επιστροφή και για τη χαρακτηριστική racing line που, θεωρητικά, σας δείχνει τη σωστή πορεία, πού πρέπει να γκαζώσετε και πού να κόψετε ταχύτητα.

Τρίχες… Όποτε προσπαθήσαμε να την ακολουθήσουμε πιστά, είτε καταλήγαμε στον πάτο της βαθμολογίας, είτε σκουντουφλάγαμε με τους αντιπάλους- οι οποίοι, όπως και στο πρώτο παιχνίδι, δεν παρεκκλίνουν σχεδόν ποτέ από αυτή. Το αστείο στην περίπτωση των τρακαρισμάτων, είναι πως εσείς πετάγεστε δεξιά και αριστερά σα φλάμπερ, ενώ οι άλλοι συνεχίζουν σχεδόν ατσαλάκωτοι… Λες και τα αμάξια τους έχουν σασί από βιμπράνιο!

Αν αποφασίσετε να καταπιαστείτε με το Gear.Club Unlimited 2, καλό θα ήταν να συνηθίσετε στην ιδέα να κοπανιέστε πέρα-δώθε. Ο χειρισμός είναι αρκετά απότομος, με το μικρό αναλογικό μοχλό του joy-con να μην μπορεί να ανταποκριθεί πάντα στις κινήσεις που θέλουμε. Το παραμικρό παραστράτημα από την πλευρά σας κάνει το αυτοκίνητο να κινείται αρκετά ανεξέλεγκτα, με αποτέλεσμα να δυσκολεύεστε να το επαναφέρετε. Εντούτοις, θεωρούμε πως αν υπήρχε λίγο πιο μακρινή κάμερα από τη default, θα μπορούσαμε να έχουμε καλύτερη οπτική της πίστας άρα και σωστότερες αντιδράσεις. Δοκιμάσαμε ακόμα και το (έξυπνο στη θεωρία) tilt, ένα feature που ουσιαστικά κάνει τα χειριστήριά μας τιμονιέρα, αλλά δυστυχώς η οδήγησή μας ήταν ακόμα χειρότερη.

Ευτυχώς που υπάρχει το υπερχρήσιμο rewind button και μπορούμε να γυρνάμε μερικά δευτερόλεπτα πίσω στο χρόνο. Στα οποία συνήθως (ειδικά όταν τρέχετε σα διάολοι) δε μπορούν να διορθωθούν και πάρα πολλά, αλλά είναι αρκετά για τις κρίσιμες λεπτομέρειες που μπορεί να επηρεάσουν την υπόλοιπη κούρσα. Δε θα ήταν υπερβολή να πούμε πως οι πολύ καλές μας βαθμολογικές επιδόσεις οφείλονται στη χρήση του (αλλά και στη- για ακόμα μία φορά- ανεπαρκή A.I. των ανταγωνιστών μας).

Εντύπωση μας έκανε, επίσης, ότι μετά από οποιαδήποτε upgrade χρειαζόμασταν κάθε φορά ένα μικρό διάστημα προσαρμογής, σα να ξαναξεκινάμε από το μηδέν. Ένα-δυο αγώνες με λάθη και τετακέ, ώστε να πάρουμε μπρος πάλι.

Όσον αφορά στα οπτικοακουστικά, τα γραφικά των οχημάτων είναι ιδιαίτερα προσεγμένα αν και ελαφρώς unrefined, ενώ και στο περιβάλλον έχουμε μεγάλη βελτίωση. Συνολικά, αξιοπρεπέστατα. Αντίθετα, τα 3D graphics των ανθρώπων και των συνεργείων είναι πολύ πιο basic, αλλά μικρή σημασία έχει. Ανεξαρτήτως docked ή handheld, είχαμε γύρω στα 30 fps με ελάχιστες και σπάνιες μεταπτώσεις in-race (out-race είχαμε περισσότερες, όμως κρίνονται ανούσιες). Εν κατακλείδι, από το εικαστικό μείναμε ευχαριστημένοι.

Ηχητικά, εντάξει δεν περιμέναμε και πολλά για να είμαστε ειλικρινείς. Η μουσική λίστα είναι μικρή, επαναλαμβανόμενη και αδιάφορη, ενώ την ώρα των αγώνων ακούμε μόνο sound effects- κυρίως των μηχανών και των λάστιχων- τα οποία τα βρήκαμε αρκετά ρεαλιστικά.

Τέλος, κανονικό online multiplayer δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή (μόνο local), αλλά είναι στα σχέδια. Έχουμε παρ’ ολ’ αυτά τα clubs, που λειτουργούν ως ψευτό-online. Εκεί, μόλις εγγραφείτε σε κάποιο, μπορείτε να διαγωνιστείτε σε time attack αγώνες, βλέποντας μόνο τον πρώτο της κατάταξης κάθε event, ως ghost driver.

To review βασίστηκε στην ψηφιακή έκδοση του παιχνιδιού για το Nintendo Switch, η οποία μας παραχωρήθηκε από την Enarxis Dynamic Media.