Ο Στέλιος Γιαννακόπουλος αποκαλύφθηκε στην εκπομπή της ΝOVA, LEGEND STORIES. Ο άλλοτε ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού ξετύλιξε το κουβάρι της μεγάλης καριέρας του, μίλησε για το πώς ξεκίνησε το ποδόσφαιρο και θυμήθηκε τους μεγάλους σταθμούς της ποδοσφαιρικής του πορείας.
ΓΙΑ ΤΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ ΣΤΗΝ ΚΑΙΣΑΡΙΑΝΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΘΝΙΚΟ ΑΣΤΕΡΑ:
“Στα στενά και τις αλάνες της Καισαριανής ξεκίνησα. Η δική μου η γενιά και ίσως οι αμέσως επόμενες, του 1975 και του 1976 να πρόλαβαν ειδικά στην Αθήνα αυτό που λέμε αλάνες.
Ήμουν τυχερός, γιατί στην Καισαριανή όπου μεγάλωσα υπήρχαν αλάνες και τα παιδιά είχαν τη δυνατότητα να παίξουν ποδόσφαιρο και οτιδήποτε άλλο ήθελαν, με ποδήλατα, με σφεντόνες, με πέτρες. Την πρόλαβα αυτή την εποχή. Ο πατέρας μού μετέδωσε το μικρόβιο του ποδοσφαίρου, αλλά και εγώ αν δεν έβαζα τη δική μου τρέλα και την αγάπη για το ποδόσφαιρο, δεν θα γινόταν τίποτα. Αν δεν το έχεις μέσα σου και δεν σου αρέσει, δεν μπορείς με το ζόρι να κάνεις κάτι. Ο πατέρας μου ήταν φυσικά ο μεγάλος μου δάσκαλος, ο άνθρωπος που μου έμαθε τα βασικά γύρω από το ποδόσφαιρο, με διόρθωνε σε κάθε μου στιγμή ώστε να γίνω καλύτερος, θεωρώ πως οι δικές του συμβουλές και η κριτική, με έκαναν να γίνομαι συνέχεια καλύτερος. Το ποδόσφαιρο ήταν αυτό που μου άρεσε πιο πολύ απ’ όλα. Ταυτόχρονα δεν παραμελούσα και τις υποχρεώσεις μου, ήμουν μαθητής, προσπαθούσα να είμαι σωστός μαθητής, μ’αρέσει γενικά να είμαι σωστός στις υποχρεώσεις μου, ακόμα και σήμερα. Δεν μου αρέσει να αφήνω εκκρεμότητες. Έτσι ήμουν από μικρός, αλλά το ποδόσφαιρο ήταν η μεγάλη μου αγάπη, ήταν η ζωή μου και φυσικά μαζί με την οικογένειά μου είναι οι δύο μεγάλες μου αγάπες. Στην Καισαριανή μεγάλωσα, ο Εθνικός Αστέρας ήταν η ομάδα που με ανέδειξε, που μου έδωσε την ευκαιρία να αγωνιστώ και να φανώ, να ακουστεί στη Δ’ Εθνική, σε ηλικία 16 ετών το όνομά μου. Μεγάλο καμάρι το είχα τότε μέσα μου, στα 16 μου, πήγαινα σχολείο και ήμουν βασικός στην ομάδα της γειτονιάς μου, στην ομάδα που όλοι οι Καισαριανιώτες που έπαιζαν ποδόσφαιρο, είχαν όνειρο να αγωνιστούν. Και ‘γω από τα 16 μου, στη Δ’ Εθνική ξεκίνησα να παίζω ποδόσφαιρο. Τα κορίτσια στο σχολείο δεν ασχολούνταν με το ποδόσφαιρο και την Δ’ Εθνική, γενικά όμως υπήρχε η αίσθηση στο σχολείο, ότι υπάρχει ένα παιδί που είναι στο σχολείο και παίζει ποδόσφαιρο, και ίσως είναι καλώς και ίσως κάποτε καταφέρει να κάνει καριέρα. Αλλά μέχρι εκεί, μην φανταστείς τίποτα τρελό”.
ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΝΗΛΕΙΑΚΟ:
“Με τον Εθνικό Αστέρα παίζουμε μια χρονιά στη Δ’ Εθνική, ανεβαίνουμε κατηγορία, παίζουμε στη Γ’ Εθνική. Στις δύο κατηγορίες τα πήγα αρκετά καλά. Στο μεταξύ μας παιχνίδι, αλλά και στα υπόλοιπα, με βλέπει ο Αντώνης Γεωργιάδης και ο Νίκος Αργυρούλης που ήταν οι τεχνικοί του Πανηλειακού στη Γ’ Εθνική. Με σημείωσαν στο μπλοκάκι και το καλοκαίρι του 1993, έναντι 80 εκατ. δραχμών πηγαίνω στον Πανηλειακό. Πολλά χρήματα για την κατηγορία και την εποχή και είμαι πολύ χαρούμενος γιατί αυτά τα χρήματα πήγαν στην ομάδα μου, στον Εθνικό Αστέρα και με αυτά ο Αστέρας μπόρεσε να κάνει μεταγραφές και διάφορα άλλα πράγματα που απασχολούσαν την ομάδα. Ήμουν διπλά χαρούμενος. Μόλις είχα τελειώσει το σχολείο, στα 18 μου, όπου δεν σου κρύβω ότι υπήρχαν μεγάλα διλήμματα για την ομάδα που θα συνεχίσω την καριέρα μου. Ο πατέρας μου ήταν πάρα πολύ διορατικός, ένας πάρα πολύ έξυπνος άνθρωπος. Μαζί με όλη την οικογένεια καθίσαμε, συζητήσαμε τι είναι καλύτερο για μένα. Παρά τις προτάσεις που είχαμε τότε και από τον Αθηναϊκό που έπαιζε στην Α’ Εθνική και τον Απόλλωνα Αθηνών που επίσης ήταν στην πρώτη κατηγορία, η οικογένειά μου αποφάσισε, γιατί εγώ είχα κάποιες αντιρρήσεις και επέμενα πως θα έπρεπε να σκεφτώ τη λύση της Α’ Εθνικής, ομάδες που είναι στην Αθήνα, δεν θα έφευγα από το σπίτι μου, από τους δικούς μου, από τις συνήθειές μου. Όμως ο πατέρας μου αποφάσισε ότι θα ήταν καλύτερο να φύγω από Γ’ Εθνική και την Αθήνα για να πάω Γ’ Εθνική, στον Πανηλειακό. Γιατί το μέλλον διαγραφόταν πιο ευοίωνο με αυτή την κίνηση. Είχε δίκιο. Καλοκαίρι του ’93 μετακόμισα στον Πύργο. Η μητέρα μου πηγαινοερχόταν. 93-94 στη Γ’ Εθνική, ανεβαίνουμε στην Β’ Εθνική και την επόμενη σεζόν, 95-96 είμαστε στην Α’ Εθνική. Και μετά από τρεις καλές σεζόν, καλοκαίρι του 1996 έρχεται η μεταγραφή στον Ολυμπιακό”.
Ο ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ ΤΗΣ ΜΕΤΑΓΓΡΑΦΗΣ ΣΤΟΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ:
“Δεν ήταν ο Ολυμπιακός η πρώτη ομάδα που ενδιαφέρθηκε. Ήταν η δεύτερη. Η πρώτη ήταν ο Παναθηναϊκός, ο οποίος την τελευταία μου σεζόν, 95-96, σχεδόν αμέσως μετά την αρχή της σεζόν είχε αρχίσει βολιδοσκοπήσεις και μέσω του κ. Βαρδινογιάννη και με τον πατέρα μου, και με μένα. Άλλωστε ο πατέρας μου είχε ιδιαίτερη σχέση με τον Παναθηναϊκό, μιας και είχε παίξει εκεί. Υπήρξαν συναντήσεις, υπήρξαν ραντεβού, στα οποία εγώ προσωπικά είχα συμφωνήσει να μεταγραφώ στον Παναθηναϊκό, απλά δεν είχα υπογράψει, όλα ήταν στα λόγια. Έβλεπα ότι δεν υπήρχε κάποια άλλο ενδιαφέρον και ερχόταν μια μεγάλη ομάδα όπως ήταν ο Παναθηναϊκός να με διεκδικήσει, φυσικά και οι προθέσεις μου ήταν να κάνω το βήμα, το άλμα και αισθανόμουν ότι ήμουν έτοιμος. Αυτά στην αρχή της σεζόν, 95-96. Προχωρώντας η σεζόν προς το τέλος της, η απόδοσή μου ήταν σε αρκετά υψηλό επίπεδο, υπήρχε διάρκεια, καλές εμφανίσεις, αλλά υπήρξε ένας τραυματισμός αρκετά σοβαρός. Είχα δεχτεί μια γονατιά στο ντέρμπι Καλαμάτα-Πανηλειακός, όπου έκανα θεραπεία στην Παιανία, μιας και ήμουν βέβαιος ότι θα μεταγραφώ εκεί. Έγινα καλά, επέστρεψα, η σεζόν συνεχίστηκε λες και δεν είχε διακοπεί ποτέ. Αμέσως πάλι βρήκα τον ρυθμό μου, ήταν η προτελευταία μου χρονιά στον Πανηλειακό, οπότε υπήρχε πολύ μεγάλο κίνητρο από μένα ώστε να συνεχίζω να παίζω καλά. Φυσικά όταν ένας παίκτης βλέπει ότι τον “παρακολουθεί” κάποιος, και ότι τον θέλει, τουλάχιστον εγώ, τα πόδια μου έπαιρναν φτερά, βοηθώντας την ομάδα και τον εαυτό μου. Η σεζόν τελείωνε και αρχίζει το καλοκαίρι του 1996 ένα απίστευτο σίριαλ. Το τηλέφωνο στο σπίτι χτυπούσε συνεχώς από δημοσιογράφους για το ενδιαφέρον του Παναθηναϊκού, το οποίο δεν είχε ωστόσο προχωρήσει στην πράξη με χαρτιά κλπ. Με φημολογούμενο ενδιαφέρον του Ολυμπιακού και ίσως της ΑΕΚ, όχι μόνο για μένα, αλλά και για τον Τζόλε που παίζαμε μαζί στον Πανηλειακό. Ήταν ένα καλοκαίρι πάρα πολύ έντονο. Ένα απόγευμα χτυπά το τηλέφωνο του σπιτιού. Ήταν ο Γιώργος Βαρδινογιάννης. Μου είπε ότι ο Πανηλειακός θέλει 600 εκατομμύρια για να δώσει εμένα και τον Τζόλε (300+300). Σαν πακέτο. Μου λέει πως αυτά τα χρήματα δεν είναι διατεθειμένος να τα δώσει. Θα πρέπει να κάνω υπομονή ακόμη έναν χρόνο και την επόμενη σεζόν που μένω ελεύθερος, να πάρω όλα τα χρήματα εγώ. Εγώ όμως αισθανόμουν ασφάλεια, λόγω του ενδιαφέροντος από Ολυμπιακό και ΑΕΚ, ένιωθα ότι θα μπορούσα να έχω πρόταση και από άλλες ομάδες. Πήρα τη μεγάλη απόφαση να απαντήσω στον κ.Βαρδινογιάννη ότι δεν ήμουν διατεθειμένος να περιμένω άλλον ένα χρόνο. Αισθανόμουν έτοιμος για το μεγάλο βήμα και δεν ήθελα να ρισκάρω μια σεζόν ακόμα, όπου μπορεί να κρύβει πολλά. Τραυματισμούς, ντεφορμάρισμα κλπ. Κι έτσι πήρα την απόφαση να αρνηθώ και να πω, ή τώρα υπογραφές ή ότι χαλάει η “δουλειά”. Μου απάντησε: “Κάνε ότι καταλαβαίνεις”.
Σαν να το ήξερε, την επόμενη μέρα με παίρνει τηλέφωνο ο κ.Λούβαρης. Με είχε στείλει η μητέρα μου στο φούρνο να πάρω ψωμί και θυμάμαι βγαίνοντας από το φούρνο, χτυπά το κινητό μου. Με ρώτησε αν έχω υπογράψει κάποιο χαρτί με τον Παναθηναϊκό. Απάντησα πως όλα είναι στα λόγια. Με ρώτησε αν ενδιαφέρομαι να συζητήσουμε και άμεσα δώσαμε ραντεβού. Συναντηθήκαμε. Στο ραντεβού ήταν ο κ.Σταυρόπουλος, πρόεδρος του Πανηλειακού, ο πατέρας μου κι εγώ. Τα βρήκαμε σε όλα και μετά από μερικές μέρες, δίνουμε ραντεβού στην οδό Πειραιώς, στα γραφεία του Πανηλειακού, για να τελειώσει η μεταγραφή. Έμαθα ότι είχε συμφωνήσει και ο Τζόλε και εκεί μας περίμενε άλλη μία έκπληξη. Πήγαμε μαζί με τον Τζόλε στα γραφεία. Μπαίνουμε μέσα και ξαφνικά εμφανίζονται ο κ.Τροχανάς με τον κ.Στράτο από την ΑΕΚ. Εμείς “κοκκαλώσαμε” με τον Τζόλε!! Μάθαμε ότι η ΑΕΚ κατέθεσε πρόταση με την οποία ο Πανηλειακός συμφωνούσε. Ο Πανηλειακός είχε αποδεχτεί και την πρόταση του Ολυμπιακού. Οπότε ήταν στο χέρι μας να επιλέξουμε που θα πάμε. Ο Πανηλειακός θα έπαιρνε τα ίδια χρήματα, από ΑΕΚ ή Ολυμπιακό. Η πρόταση από τον κ.Τροχανά και τον κ.Στράτο ήταν οικονομικά πολύ καλύτερη από αυτή του Ολυμπιακού. Μας έδιναν πολλά χρήματα παραπάνω. Ζητήσαμε λίγα λεπτά να το σκεφτούμε και αποφασίσαμε μαζί με τον Τζόλε και τον πατέρα μου να πάμε στον Ολυμπιακό. Υπήρχε μια διαίσθηση υπέρ του Ολυμπιακού. Έπαιξε ρόλο και η μετακίνηση του Μπάγεβιτς και έτσι αποφασίσαμε να πάμε στον Ολυμπιακό. Με τον κ.Κόκκαλη συναντήθηκα για πρώτη φορά στην προετοιμασία. Ενώ μεγάλη στιγμή ήταν και η συνάντηση με τον κ.Μπάγεβιτς, ο οποίος μας βοήθησε όλους πάρα πολύ στην καριέρα μας”.
ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙΚΟ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟ:
“Έχω δηλώσει πολλές φορές ότι ήμασταν οικογενειακώς Παναθηναϊκοί. Ο πατέρας μου αγωνίστηκε εκεί, εγώ πήγαινα στο γήπεδο και σαν μάθημα, μου μιλούσε συχνά ο πατέρας μου για τις κινήσεις του Σαραβάκου, του Αντωνίου, του Ζάετς, του Ρότσα, μ’ αυτούς μεγάλωσα ως ινδάλματα. Όνειρο μου σαν πιτσιρικάς ήταν να παίξω στον Παναθηναϊκό. Αλλα η ζωή τα φέρνει έτσι και τα πράγματα αλλάζουν. Έζησα απίστευτες στιγμές με τον Ολυμπιακό, με τον οποίο δέθηκα αφάνταστα. Έδωσα ότι είχα, πήρα πάρα πολλά, πολλή αγάπη και αναγνώριση από τον κόσμο”.
ΠΟΣΟ ΕΠΗΡΕΑΣΤΗΚΕ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΑΠΟ ΤΗ ΜΕΤΑΓΓΡΑΦΗ ΤΖΟΡΤΖΕΒΙΤΣ-ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ ΣΤΟΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ:
“Ίσως τα πράγματα να είχαν πάρει άλλο δρόμο. Γυρνώντας τον χρόνο πίσω, σαν ουδέτερος μιλώντας και σαν σφυγμομέτρηση από αυτά που ακούω από τον κόσμο, αν ο Παναθηναϊκός έκανε αυτή την κίνηση, ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά προς όφελος του. Ζήσαμε τα πάντα στον Ολυμπιακό. Ζήσαμε την απόλυτη ηδονή, σπάσαμε κάθε ρεκόρ, ζήσαμε απίστευτα πράγματα. Ελάχιστες λύπες, αλλά ακόμη κι αυτές σου μένουν χαραγμένες στον Ολυμπιακό. Είναι το DNA αυτής της ομάδας ξεχωριστό”.
ΓΙΑ ΤΑ ΠΟΙΟΤΙΚΕΣ ΠΤΕΡΥΓΕΣ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ. ΜΕ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟ-ΜΑΥΡΟΓΕΝΙΔΗ ΚΑΙ ΤΖΟΡΤΖΕΒΙΤΣ-ΓΕΩΡΓΑΤΟ:
“Ήταν από τις καλύτερες πτέρυγες θα μπορούσε να έχει μια ομάδα στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Η αριστερή πλευρά με Γεωργάτο και Τζόλε ήταν καλύτερη από την δεξιά, ήταν ένα κλικ παραπάνω από μένα με τον Μαυρογενίδη”.
ΓΙΑ ΤΟ ΝΤΕΜΠΟΥΤΟ ΜΕ ΤΟΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ:
“Ήμασταν στη Γερμανία με τον κ.Μπάγεβιτς, στην προετοιμασία, όπου γίνεται “σκοτωμός” για μια θέση στην 11άδα. Δεν ήταν μια απλή ομάδα, διεκδικούσαμε μια θέση στην 11άδα του Ολυμπιακού του Μπάγεβιτς. Στον καινούριο Ολυμπιακό. Απίστευτος ο ανταγωνισμός. Ο κόουτς πειραματίζεται. Κάναμε φιλικά, οικογενειακά διπλά, δοκιμές, ο κόουτς έδινε ευκαιρίες. Τελειώνει η προετοιμασία και ερχόμαστε στο “Καραϊσκάκη” για το πρώτο φιλικό επί ελληνικού εδάφους με τη Μποαβίστα. Ακόμη και το Ολυμπιακό στάδιο δεν θα χωρούσε τον κόσμο που ήθελε να δει την ομάδα. Ξεκινάω βασικός, σαν ντεμπούτο μου έχει μείνει αυτό το ματς πιο πολύ, παρά το επίσημο. Σε μια φάση είχα μια σύγκρουση με τον αντίπαλο τερματοφύλακα. Το γόνατό του βρήκε στην αριστερή μου περόνη. Προσπαθούσα να πατήσω το πόδι μου, αλλά δεν μπορούσα. Κέρδισα πέναλτι στη συγκεκριμένη φάση, ο κόσμος χειροκρότησε, αλλά τελικά είχα πάθει συμπιεστικό κάταγμα στην κεφαλή της περόνης, το οποίο με άφησε 2 μήνες εκτός γηπέδων. Αισθάνθηκα πάρα πολύ άσχημα, ήταν το πρώτο φιλικό στην Ελλάδα, οπότε σαν ντεμπούτο πάνω κάτω αυτό θυμάμαι. Το επίσημο ντεμπούτο είναι με τον Ηρακλή που κερδίσαμε 1-0 με το γκολ του Ίβιτς. Είχαμε πολύ κόσμο στο πέταλο. Για να αντιληφθώ που ακριβώς βρίσκομαι, κάποιες στιγμές, άγγιζα και κοιτούσα το σήμα του Ολυμπιακού στη φανέλα μου. Αναρωτιώμουν αν όντως παίζω στον Ολυμπιακό και αγωνιζόμουν στο “Καυτανζόγλειο” με τον Ηρακλή. Απίστευτα πράγματα”.
ΓΙΑ ΤΟ “ΒΑΡΟΣ” ΤΗΣ ΦΑΝΕΛΑΣ:
“Είναι πάρα πολύ βαριά η φανέλα του Ολυμπιακού και είναι πολλές και οι απαιτήσεις που έχει ο κόσμος. Ο κόσμος έχει απαίτηση από τον παίκτη να δει κάτι ξεχωριστό. Υποτίθεται ότι είσαι στην καλύτερη ομάδα της Ελλάδας και πρέπει να αποδείξεις γιατί είσαι εκεί και αυτό θέλει guts”.
ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ:
“Φυσικά είναι το πιο ξεχωριστό πρωτάθλημα και δεν θα ξεχάσω στη φιέστα το πρόσωπο και την έκφραση του Κυριάκου Καραταϊδη όταν σηκώνει το Κύπελλο. Αυτό που βγάζει από μέσα του, η γλώσσα του σώματός του είναι απίστευτη. Είναι λύτρωση, όλα τα συναισθήματα. Ήταν από τους παλιούς της ομάδας, μαζί με τον Καραπιάλη. Θυμάμαι ότι ο Καραπιάλης είχε πει στη γυναίκα του, τη Βάσω, ότι θα σε παντρευτώ, αν πάρουμε το πρωτάθλημα. Πήραμε το πρωτάθλημα και παντρεύτηκαν! Στο τελευταία ματς με την Καβάλα έκανα το ένα από τα δύο χατ τρικ με τον Ολυμπιακό. Θυμάμαι τα παιδιά της Καβάλας να μου λένε, να μη βάλω άλλο γκολ, γιατί ο κόσμος είχε φτάσει κοντά στον αγωνιστικό χώρο και θα έμπαινε μέσα από τον ενθουσιασμό. Αλλά εγώ τον χαβά μου, έβαλα τρία γκολ. Και σε κάθε γκολ, ο κόσμος έμπαινε μέσα και μας κυνηγούσε”.
ΓΙΑ ΤΟ ΓΚΟΛ ΜΕ ΤΗΝ ΠΟΡΤΟ ΤΟ 1997:
“Πρώτη συμμετοχή στο Τσάμπιονς Λιγκ, απίστευτο ματς με πάρα πολύ κόσμο. Ήταν η έμπνευση της στιγμής. Έχει κόρνερ η Πόρτο, βγάζουμε τη μπάλα από την περιοχή, ο Ίβιτς παίρνει τη μπάλα από αριστερά και βγαίνουμε εγώ με τον Γεωργάτο. Ο Γρηγόρης είναι στη δεξιά μου πλευρά. Σηκώνει το κεφάλι ο Ίλια, μας βλέπει και δίνει τη μπάλα. Τελειώνω εγώ τη φάση όπως μου ήρθε εκείνη τη στιγμή, βλέποντας και τον τερματοφύλακα έξω από την εστία του. Καλό σουτ, θέλει και λίγο τύχη ένα τόσο μακρινό σουτ. Μπήκε ένα από τα πιο όμορφα γκολ της διοργάνωσης και της καριέρας μου”.
ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΓΚΟΛ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΝ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟ:
“Δεν υπάρχει πιο ωραίο συναίσθημα. Να είσαι παίκτης του Ολυμπιακού και να σκοράρεις εις βάρος του Παναθηναϊ
