Aquaman Review

Βγήκαν τα ψάρια στη στεριά κι ησύχασε η DC.

Ο James Wan, σκηνοθέτης των ”Conjuring”, “Insidious” και “Saw” –μεταξύ άλλων-, αφήνει για λίγο τα χαλινάρια του τρόμου κι έρχεται στην υπερηρωική σκηνή για να φέρει στη μεγάλη οθόνη την πρώτη σόλο ταινία του Aquaman, του ήρωα της DC που βασιλεύει στον απύθμενο κόσμο του νερού. Πρωταγωνιστής ο Jason Momoa που είχαμε γνωρίσει από την ταινία “Justice League”, η οποία όπως και το “Aquaman”, αποτελούν μέρος του κινηματογραφικού σύμπαντος της DC, δηλαδή της απάντησης της Warner Bros. στο MCU που δεν φέρει και κάθε φορά τα επιθυμητά αποτελέσματα. Απ’ ό,τι φαίνεται όμως, με τον Aquaman η Warner μπορεί να πάρει μια ανάσα, τουλάχιστον για την ώρα.

Όσον αφορά την πλοκή, η ταινία διαδραματίζεται μετά τα γεγονότα της “Justice League”, με τον Arthur Curry, τον απρόθυμο ηγέτη του υποθαλάσσιου βασιλείου της Ατλαντίδας, να βρίσκεται ανάμεσα στους κατοίκους που πάντα ρυπαίνουν τους ωκεανούς και στους δικούς του ανθρώπους, που ετοιμάζονται να επιτεθούν στην επιφάνεια.

Το “Aquaman” πρόκειται για μια διασκεδαστική ταινία, που δεν ντρέπεται να μην πάρει τον εαυτό της στα σοβαρά και να αποδεχτεί αυτό που είναι· μια κόμικ υπερηρωική ταινία που θα προσφέρει για δύο ώρες (και παραπάνω, δυστυχώς) μια εύπεπτη τέρψη και τίποτα παραπάνω. Ανεξαρτήτως διάρκειας –που ήταν αρκετά μεγάλη και ίσως λίγο μεγαλύτερη απ’ ό,τι θα έπρεπε- η ταινία δεν σε αφήνει να βαρεθείς ή να ξεχαστείς γιατί πολύ απλά σε βομβαρδίζει με την υπερβολή που μόλις αναφέραμε. Οι σκηνές μάχης ή ρομάντζου, ο βυθός, τα υποθαλάσσια κτίσματα και πλάσματα, το ξύλο, τα αναπάντεχα ωραία κοστούμια, η ιστορία και οι ελιγμοί της, όλα είναι στο έπακρο και όλα λειτουργούν συνδυαστικά, χωρίς δηλαδή να καταλαβαίνεις αμέσως γιατί πέρασες καλά, χωρίς να ξεχωρίζεις κάτι –πέρα από τον πρωταγωνιστή φυσικά-, αλλά να βγαίνεις από την αίθουσα με μια αίσθηση ικανοποίησης που δεν θέλεις να αναλύσεις, γιατί αν το κάνεις μπορεί και να σου φύγει.

Ο James Wan, ο νεαρός αυτός και ικανότατος σκηνοθέτης, χειρίστηκε την ταινία με μια φρεσκάδα που είχε ανάγκη και που περιμέναμε να δούμε. Οι κινήσεις της κάμερας στις σκηνές μάχης έδιναν ένα εξαιρετικά ψυχαγωγικό αποτέλεσμα, άσχετα αν έσκαγαν και τα χαρακτηριστικά πλέον slow motion του Zack Snyder. Οι ολόσωστες χορογραφίες, τα –ξανατονίζουμε- αναπάντεχα ωραία κοστούμια, τα υπερβολικά πολλά αλλά “εκνευριστικά” αξιολάτρευτα superhero landings, το διαφορετικό μη καθαρό CGI που μπορεί να μην καθηλώσει τον καθένα, αλλά θα τον ταξιδέψει σίγουρα σε έναν άλλον κόσμο, όλα αυτά μαζί θα ξεπεράσουν τις όποιες κοιλιές, τα χιλιομασημένα κλισέ, την έλλειψη απειλής κι ενός αξιόλογου αντιπάλου, και θα οδηγήσουν σε ένα επιθυμητό αποτέλεσμα.

Φυσικά, τίποτα από αυτά δεν θα λειτουργούσε στη μεγάλη οθόνη αν ο πρωταγωνιστής δεν ήταν ιδανικός για τον ρόλο. Ο Jason Momoa το καταευχαριστιέται που είναι ο Aquaman της DC κι αυτό βγαίνει προς τα έξω. Η σπιρτάδα του προσώπου του, η χωρίς ντροπές καλτίλα του, η ενέργειά του και η προθυμία του να εκμεταλλευτεί το σώμα του για να αποδώσει τον ρόλο, είναι απολαυστικά το λιγότερο και είναι αυτός που τραβάει, δικαίως, τα βλέμματα πάνω του καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας. Όταν δεν είναι τριγύρω περιμένεις να εμφανιστεί και να πάρει τα ηνία. Τούτων λεχθέντων, όταν δεν είναι στην οθόνη, οι τριγύρω ηθοποιοί του, καταξιωμένοι και μη, δεν φτάνουν από μόνοι τους στο θεμιτό αποτέλεσμα, όσο καλοί ηθοποιοί και να είναι. Nicole Kidman, Patrick Wilson και Willem Dafoe είναι εκεί, έχουν το κύρος τους αλλά και το απαραίτητο screen time για να μην πει κανείς ότι πήγανε χαμένοι. Αυτό που ίσως πάει να χαλάσει λίγο αυτήν τη ισορροπία του cast είναι η Amber Heard, η οποία υποδύεται τη Mera και η οποία τόσο υποκριτικά όσο και σεναριακά είναι τουλάχιστον ανεπαρκής, καταλήγοντας να αποτελεί ένα ακόμη πανέμορφο πρόσωπο και μια ακόμη αδιάφορη ηρωίδα.