Ας μιλήσουμε λίγο σοβαρά για τον Παναθηναϊκό λίγες μέρες μετά το ντέρμπι – όσο εν πάση περιπτώσει στην Ελλάδα επιτρέπεται. Φέτος ο ΠΑΟ είχε πρόβλημα στα ντέρμπι. Στα play off θα υπάρξουν κι άλλα ντέρμπι. Πλην, όμως, τα ντέρμπι των play off έχουν ένα πλήθος από ιδιαιτερότητες που μπορεί να σε κάνουν να χάσεις και το δάσος και το δέντρο. Τα play off είναι μια διοργάνωση που οδηγεί σε λάθος συμπεράσματα: ρωτείστε και τον Γιάννη Αναστασίου. Τα σκληρά συμπεράσματα βγαίνουν μόνο αναλύοντας την κανονική περίοδο.
Πρόβλημα αγωνιστικής αξιοπιστίας
Φέτος ο ΠΑΟ έπαιξε πέντε ντέρμπι και δεν κέρδισε κανένα. Στην Τούμπα και στον Καραϊσκάκη δέχτηκε τρία γκολ μετά από μέτριες εμφανίσεις. Με την ΑΕΚ σε δυο ματς δεν σκόραρε. Με τον ΠΑΟΚ στη Λεωφόρο προηγήθηκε 2-0 και δεν έφτασε στη νίκη. Αν σε αυτά τα δύσκολα και κομβικά ματς προσθέσουμε και τις κατώτερες του αναμενομένου εμφανίσεις με τον Ατρόμητο στο κύπελλο και με την Καμπάλα και την Μπριζ, γίνεται νομίζω απολύτως κατανοητό ότι το πρόβλημα του ΠΑΟ, πρώτα από όλα, είναι η αγωνιστική αξιοπιστία του. Δυο διαφορετικοί προπονητές, ο Αναστασίου και ο Στραματσόνι, δεν κατάφεραν να πάρουν από τους παίκτες τους στα κρίσιμα ματς σχεδόν τίποτα: ίσως γιατί λίγοι από αυτούς είχαν, επιθετικά και δημιουργικά τουλάχιστον, πάρα πολλά να δώσουν.
Μια επιπόλαιη κατηγορία
Η συνηθισμένη κατηγορία που ακολουθεί τον ΠΑΟ μετά από ήττες είναι ότι η διοίκησή του δεν βάζει όσα χρήματα απαιτεί ο πρωταθλητισμός ή η ευρωπαϊκή διάκριση: φέτος το πρόβλημα ήταν εντελώς διαφορετικό και σίγουρα δεν ήταν τα χρήματα. Στην ΑΕΚ, που είναι πιο στρωμένη ομάδα και που στα ντέρμπι ήταν σχεδόν παντού αξιόμαχη, δεν επενδύθηκαν πολλά παραπάνω. Στον ΠΑΟΚ μπήκαν πάρα πολλά περισσότερα, αλλά κι εκεί τα αποτελέσματα δεν ήταν καλύτερα από τα περσινά. Στην περίπτωση του ΠΑΟ έχει χαθεί η σειρά: τα αποτελέσματα αποδεικνύουν πως τα ρίσκα ήταν πολλά, οι επιλογές επιπόλαιες και το σχέδιο κάπου χάθηκε.
Το σχέδιο που χάθηκε
Υπήρχε σχέδιο; Το καλοκαίρι νομίζω ναι. Ο Γιάννης Αναστασίου ονειρεύονταν μια ομάδα που θα βασίζονταν στα πολλά χαφ, θα έπαιζε πιεστικό ποδόσφαιρο, θα έπαιρνε γκολ από πολλούς παίκτες και θα αποτελούσε τη μετεξέλιξη του ΠΑΟ των περσινών play off. Ο Αναστασίου δεν ήθελε μια ομάδα για να περάσει τους προκριματικούς (θεωρούσε ότι εύκολα ή δύσκολα στους ομίλους του Γιουρόπα λιγκ τουλάχιστον θα είναι…). Ηθελε να διεκδικήσει το πρωτάθλημα ποντάροντας κυρίως στο rotation. Στη φρεσκάδα που δίνουν οι πολλές λύσεις.
Δεν έφτανε ο Μπεργκ
O αποκλεισμός από την Καμπάλα τάραξε και τον σύλλογο, αλλά και τον προπονητή. Ο Παναθηναϊκός των πολλών λύσεων (ειδικά στα χαφ) κατέληξε να παίζει με τους ίδιους παίκτες. Εγκαταλείφτηκαν σε χρόνο ρεκόρ οι λύσεις που θα μπορούσαν να δώσουν ο Λουντ, ο Λαγός, ο Δώνης, ο Καλτσάς, ο Χουχούμης, ο Τριανταφυλλόπουλος, ο Βέμερ, αργότερα και ο Νίνης. Έπαιζαν πάντα ο Ζέκα, ο Αμπέντ, ο Πράνιτς, ο Καρέλης, ο Αντζαγκούν κι ο Μπεργκ και ο μόνιμος δωδέκατος ήταν ο Πέτριτς. Η συρρίκνωση του ρόστερ έφερε γκρίνιες, αλλά κυρίως έβγαλε στην επιφάνεια μια έλλειψη ποιότητας και προσωπικότητας. Η ομάδα του Αναστασίου δεν κατέπληξε επιθετικά στα δυο ντέρμπι του πρώτου γύρου (με ΑΕΚ και ΠΑΟ) που έδωσε: για την ακρίβεια πέτυχε ένα γκολ από πέναλτι, ενώ έχανε με 3-0 στην Τούμπα.
Όταν ανέλαβε ο Στραματσόνι θέλησε να προσθέσει παίκτες με εμπειρία: θυμίζω ότι ο Ιταλός είχε αποφασίσει να ξεκινήσει βασικό τον Εσιέν (!) στο ματς με τον Ολυμπιακό που δεν έγινε. Και πάλι όμως, και παρόλο που τον Ιανουάριο έγιναν άλλες εννιά μεταγραφές, το πρόβλημα που λέγεται έλλειψη προσωπικότητας δεν λύθηκε: όχι τυχαία η χρησιμότητα του ανέτοιμου Λέτο στο Καραϊσκάκη ήταν μεγαλύτερη από πολλών άλλων. Ο ΠΑΟ και επί Στραματσόνι στα μεγάλα ματς περιμένει επιθετικά τα πάντα από τον Μπεργκ: μάλιστα με τον ΠΑΟΚ και τον Ολυμπιακό δεν του έφταναν ούτε τα γκολ του Μπεργκ!
Οι μεγάλοι είναι για τα μεγάλα ματς
Δεν είναι αστροφυσική το ποδόσφαιρο: το να έχεις παίκτες που μπορούν να κάνουν τη διαφορά στα μεγάλα ματς φαίνεται. Ο Καμπιάσο σκόραρε στην Τούμπα και στο ντέρμπι της Κυριακής– ο Ιντέγιε το ίδιο. Στις νίκες της ΑΕΚ καθοριστικός ήταν ο Βάργκας. Γκολ σε ντέρμπι για τον ΠΑΟΚ φέτος πέτυχε ο Αθανασιάδης – ακόμα και ο Μπερμπάτοφ. Αν δεν έχεις παίκτες που κουβαλάνε σημαντικά γκολ στο βιογραφικό τους, θες μικρούς αλλά με ταλέντο: ο Φορτούνης, ο Πέλκας, ο Τσίμιροτ, ο Ροντρίγκεζ είναι τέτοιες περιπτώσεις. Ο ΠΑΟ κόντρα στον Ολυμπιακό είχε στις δυο καλύτερες ευκαιρίες του πρωταγωνιστές τον Ταυλαρίδη και τον Μαμουτέ. Τι πιθανότητες άραγε έχουν οι δυο τους να κρίνουν ντέρμπι; Ο Ταυλαρίδης ήρθε από τη ναφθαλίνη και σκόρερ δεν είναι. Ο Μαμουτέ μπορεί να έχει μέλλον: ντέρμπι πρώτη φορά έπαιξε κι όταν μπήκε πολλοί αναρωτήθηκαν γιατί.
Λύσεις χρειάζεται
Δεν έπαθε καμιά καταστροφή ο ΠΑΟ επειδή έχασε στο Καραϊσκάκη. Καταστροφή θα πάθαινε αν κέρδιζε και έβγαζε επιπόλαια συμπεράσματα: αν τελείωνε το πρωτάθλημα με την λανθασμένη εντύπωση ότι δεν υπολείπεται του αντιπάλου του, ενώ τα πέντε εφετινά ντέρμπι μαρτυρούν το αντίθετο, θα αεροβατούσε. Τώρα έχει μια ευκαιρία να δει την πραγματικότητα και κυρίως να ψάξει λύσεις. Εχει κάνει 17 προσθήκες σε δυο μεταγραφικές περιόδους. Διαβάζω ότι θα ψάξει λέει άλλους έξι παίκτες το επόμενο καλοκαίρι: είναι λάθος. Δυο χρειάζεται, αλλά από αυτούς που ή με την κλάση τους ή με τα νιάτα τους κάνουν τη διαφορά…
