Horrorant Film Festival 2019: Freaks Review

Σπάσε τα όρια της πραγματικότητας.

Η μικρή και με ιδιαίτερες ικανότητες Chloe, ζει με τον αυστηρό και καταπιεστικό πατέρα της, απομονωμένη σε ένα διαμέρισμα. Κάποια στιγμή, η μικρή θ’ ανακαλύψει έναν ολόκληρο φανταστικό κόσμο, χρησιμοποιώντας ως πύλη εισόδου την ντουλάπα της! Η οπτική της για τον κόσμο θα αλλάξει άρδην, όταν έρθει σε επαφή με γεγονότα που ποτέ δεν είχε φανταστεί.

Μπαίνοντας στο Odeon Opera της οδού Ακαδημίας, τα πάντα ήταν έτοιμα για τον καθιερωμένο πλέον θεσμό των ταινιών τρόμου, το 6ο κατά σειρά International Horrorant Festival, που παρουσιάζει ταινίες τρόμου και φαντασίας απ’ όλο τον κόσμο, με παραγωγές που δεν έχουμε τη δυνατότητα να δούμε μέσω διανομών. Μετά από μια εισαγωγή πρόλογο των υπεύθυνων του festival και μια ενδιαφέρουσα ανακοίνωση για εγχώρια παραγωγή-χρηματοδότηση horror ταινιών, είδος που λείπει πολύ απ’ την ελληνική παραγωγή, η πρώτη προβολή του event ξεκίνησε, με το πολυαναμενόμενο “Freaks” να ξεδιπλώνεται επί της οθόνης. Πρόκειται για μια σχετικά Low-budget ταινία, υπό τη συνεργασία των Zach Lipovsky και Adam B. Stein, σκηνοθετών με προϋπηρεσία κυρίως στην τηλεόραση, που εδώ συνθέτουν, ή μάλλον προσπαθούν να συνθέσουν, ένα περίεργο υβρίδιο αλληγορικού post apocalyptic sci-fi και παραμυθιού τύπου fantasy, με αποτελέσματα που εν τέλει δεν τους βγαίνουν όπως οι ίδιοι θα ήθελαν.

Το “Freaks” γενικώς έχει μια συνεχόμενη αύρα fairytale ταινίας, με πολλαπλά αλληγορικά κοινωνικά μηνύματα, σχετικά με την γονεϊκή κακομεταχείρηση των ανήλικων, την καταπίεση, τις τοξικές σχέσεις μεταξύ κηδεμόνων και νηπίων, θέματα που γενικώς απασχολούν πολύ κόσμο και που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν εδώ, με αφυπνιστικό τρόπο. Μέχρι ένα σημείο αυτό επιτυγχάνεται, ωστόσο στην πορεία το “Freaks” κάπου χάνει τη μπάλα μέσα στην όλη υπερφιλοδοξία του να είναι λίγο απ’ όλα, λίγο από φιλμ φαντασίας, λίγο κοινωνική προσωπογραφία μεταξύ πατέρα κόρης, λίγο θρίλερ, λίγο επιστημονικής φαντασίας με στοιχεία X Men προς το φινάλε (κάτι που δεν κολλάει καθόλου με το όλο ύφος). Από ένα σημείο και μετά, το φιλμ αυτό δεν διαθέτει καθόλου ομοιογένεια ή ενιαία ταυτότητα και διασπάται σε πολλά παράλληλα κομμάτια, με τους δημιουργούς να μην μπορούν ν’ αποφασίσουν τι ύφος θ’ ακολουθήσουν, ή πως αυτό θα γίνει με τέτοιο τρόπο, ώστε το σύνολο να μη φαίνεται ασύνδετο, όπως και είναι. Το κακό κυρίως συμβαίνει απ’τη μέση και μετά, όταν το σενάριο φορτώνεται υπερβολικά με γεγονότα και λεπτομέρειες που δεν μπορούν να διαχειριστούν με ορθό τρόπο, με αποτέλεσμα το φιλμ να μπουκώνει τόσο πολύ με σκηνές ασύνδετες μεταξύ τους, που σε πολλά σημεία μπερδεύει το θεατή, ο οποίος δεν κατανοεί πολλά απ’τα δρώμενα και τις αιτίες που αυτά συμβαίνουν.

Οι δύο δημιουργοί γενικώς είναι αρκετά ταλαντούχοι, γνωρίζουν πολύ από σινεμά του είδους και γενικότερα, ξέρουν να καδράρουν με τρόπο ώστε να εξυπηρετεί την ατμόσφαιρα, τοποθετούν την κάμερα σε σημεία που δημιουργούν υπαινικτική δράση με ενδιαφέρουσες γωνίες λήψεις, ενώ κάποιες σεκάνς, είναι πολύ καλογυρισμένες, με μοντάζ που παράγει αγωνία για τη συνέχεια και υποβάλλει. Επίσης, πετυχαίνουν καθόλη τη διάρκεια, τη δημιουργία μιας ονειρικής-trippy ατμόσφαιρας που κυριαρχεί, ιδανικής για σκηνικό χώρο του φιλμ. Όλα αυτά ωστόσο δεν αρκούν, για να απελευθερώσουν το “Freaks”, απ’ τους παράγοντες που το φρενάρουν, κάτι που εντοπίζεται κυρίως στο υπερβολικά μπερδεμένο σενάριο, που ξεφεύγει απ’ τα επιτρεπτά αφηγηματικά όρια, φάουλ που οι κύριοι Lipovsky και Stein, δεν μπορούν να μπαλώσουν ούτε με το μοντάζ, ενώ παρά τη φιλότιμη και με άκρως καλλιτεχνικές προθέσεις παραγωγή του, το “Freaks” αποτελεί εν τέλει μια μέτρια και με προβλήματα δημιουργία, που ίσως λειτουργήσει ως μάθημα για τους σκηνοθέτες του.